ලෝකයෙහි ජිවත් වන සෑම මනුෂ්‍යයයෙක්ම සැප කැමැත්තෝ වෙති. විශේෂයෙන් අන් සත්වයන්ට වඩා මිනිසා සැපයට ඇලුම්කම් දක්වති. මිනිසාගත් කල ඉගෙන ගන්නේ, රැකියා කරන්නේ , නිවාස යාන වාහන ගන්නෙත්, විවාහා වන්නෙත් සැප බලාපොරොත්තුවෙනි. ඒ අතර බුදුන් වහන්සේ මෙලොව සැප හා පරලොව සැප යනුවෙන් සැපයෙහි ප්‍රභේද දෙකක් පෙන්වා දී ඇත. දිඝජානු කෝලිය පුත්‍රයා බුදුරදුන් වෙතට පැමිණ පවසන්නේ කාමභෝගින් වන අපගේ මෙලොව පරලොව හිත පිණිස වන දහමක් දේශනා කරන්න යනුවෙනි. එහිදි බුදුරදුන් මෙලොව හිත පිණිස හේතුවන සම්පත්ති හතරක් ඇතුළත් කරමින් ව්‍යග්ගපජ්ජ සුත්‍රය දේශනා කරන ලදී. එහි මෙලොව සැපයට හේතුවන කරුණු 4ක් දැක්වේ.
1 උට්ඨන සම්පදා
2 ආරක්ඛ සම්පදා
3 කල්යාන මිත්තතා
4 සමජීවකතා
උට්ඨන සම්පදා යනු නැගී සිටි වීර්යෙන් දෑත දෙපය සොලවා දහඩිය වඟුරුවා ශ්‍රමය වැය කොට ධනය ඉපැයීමයි. ආරක්ඛ සම්පදා යනු එසේ උපයාගත් ධනය ගින්නෙන්, ජලයෙන් , රජුන්ගෙන් , සොරුන්ගෙන් යන චතුර්විධ උපද්‍රව වලින් රැක ගැනීමයි. කල්යාන මිත්තතා යනු උපකාරක , සමාන සුඛ දුක්ඛ , අත්තක්කායි , අනුකම්පක යන යහපත් කල්යාන මිත්‍ර ඇසුරයි. පාප මිතුරන් ඇසුරු කිරීම දුක් විපාක විදිමට සිදුවන්නකි. සමජීවකතා යනු අය වැය සමව දැන දනය පරිහරණය කිරිමයි. මේ කරුණු 04 මෙලොව සැප ලැබීමට හේතු වේ. පරලොව සැප පිණිස හේතුවන කරුණු 4කි. එවානම්
1 සද්ධා සම්පදා
2 සීල සම්පදා
3 ත්‍යාග සම්පදා
4 පඤ්ඤා සම්පදා
යනු ඒ සම්පත්ති 4 යි. තුනුරුවන් කෙරෙහි ඇති අවබෝධය පදනම් කරගත් පැහැදිම සද්ධා සම්පදාවයි. කය වචනය දෙකේ සංවරය සීල සම්පදාවයි. මසුරු බවින් තොර පරිත්‍යාගශීලි බව ත්‍යාග සම්පදාවයි. පඤ්ඤා සම්පදා යනු නුවණින් යුක්ත වීමයි. මේ සම්පත්ති 4 පරලොව සැප ලැබීමට හේතුවේ.
No comments:
Post a Comment