කෙස් ගසකින් කමටහනක්

ලස්සනයි සිනිදුයි කියලා කොයි තරම් ආඩම්බරයක් ගෙන දුන්නා වුණත් නඩත්තු කිරිම අතපසු වුණ හැටියේ මේ කෙස් ගද ගහනවා.පිළිකුල් සහගත උකුණන්ට මේ කෙස් වාසස්ථානයක්. මොන තරම් සුන්දරව තිබුණත් මේ කෙස්වල අප්‍රිය ස්වභාවයන් ඉවත් වන්නේ නැහැ. කෙස් කැබැල්ලක් ආහාර පානවල තිබුණත් අපට ඒ ආහාර පානය පවා පිළිකුල උපදවන ස්වභාවයෙන් යුක්තයි. යනුවෙන් බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කොට වදාළහ.

 

ඉස්සර මගේ කොණ්ඬේ කළු පාටයි. බඹරුන්ගේ පාට වගේ.
 කැරලි ගැහිලා උඩට හැරිලා තිබුණා.
ඒ උණාට දැන් ජරාවට පත් වෙලා ගිහින් හණ වැහැරි වගෙයි.
සත්‍යවාදි වු බුදු සමිදුන්ගේ වචනය නම් වෙනස් වෙන්නේ නෑ.

 

 

ඉස්සර මං කොණ්ඬේට සුවඳ මල් ගහනවා.
එතකොට කොණ්ඬේ සුවද කරඬුවක් වගෙයි.
 ඒ වුණාට  දැන් ජරාවෙන් යටවෙලා ගිහින් හා ලොම් වගේ ගඳ ගහනවා.
සත්‍යවාදි වු බුදු සමිදුන්ගේ වචනය නම් වෙනස් වෙන්නේ නෑ.

 

 

ලස්සනට, පිළිවෙළකට මල් වවපු මිදුලක් වගේ මං පනාවෙන් ලස්සනට කොණ්ඬේ පීරනවා.
අවුල් දිග හැරලා රත්තරන් කොණ්ඩ කටු ගහලා ලස්සනට සකස් කරනවා.
 නමුත් දැන් ජරාව නිසා ඒ කෙස් ගැලවිලා ගිහින් තැනින් තැන ඉතුරු වෙලා තියෙන්නේ.
සත්‍යවාදි වු බුදු සමිදුන්ගේ වචනය නම් වෙනස් වෙන්නේ නෑ.

 

 

කළු කෙස් වැටිය ගොතලා රත්තරන් ආභරණ වලින් සරසපුවාම හරිම ලස්සනයි.
නමුත් දැන් ජරාව විසින් ඒ කෙස් ගලවලා දාල තියෙන්නේ.
සත්‍යවාදි වු බුදු සමිදුන්ගේ වචනය නම් වෙනස් වෙන්නේ නෑ.

(අම්බපාලි රහත් මෙහෙණිය වදාළ ථේර ගාථා)